Tuesday, March 31, 2020

MIRAZH I MJEGULLT



Nuk mund të them: “i kam të gjitha”,
Nuk mund të them: “s’kam asgjë”.

Brenda boshësisë,
heshtjes së mistershme
të paktën rreh zemra
që s’më le të them “nuk kam”, që s’mund të them: “kam”,
“as më mjafton, as më tepron”.

Brenda heshtjes
koha zhurmon
mbetur mbështjellë skeletit si peliçe e vjetër,
gjysmë e grisur,
gjysmë e arnuar.

Po ja që s’mund të them: “nuk kam”, as mund të them: “kam”.
Veshur trishtë
ftohtësisë së stinëve,
ikur pa ikur,
ardhur pa ardhur,
herë mjegullës,
herë shiut
varur në rrezet e diellit, zbritur ylberëve të shpirtit, pellgut të syrit
ku bie e nuk bie
loti i lumit pa shtrat.

Kohës së pakohë
ku s’mund të them: “nuk jam” e nuk e di ku jam
hapësirës se pamatë,
pendë e një zogu
që arriti qiellin,
shenjtërisë së fjalës tokësore...

E përsëri s’mund të them se jam, nuk mund të them se s’jam 

labirintit të kryqëzimeve
ku janë të gjithë,
pa qenë trup, as hije.

Mirazh i mjegullt mërzie...

Monday, March 16, 2020

TYM ZJARRSHUAR


Botë e çmendur. 


E luajtur nga fiqiri,
e rrjedhur,
e matufosur,
e mplakur,
e skaduar,
e helmuar,
e karbonizuar,
e asfiksuar,
skelet i frikshëm
mbetur merimangës
së ligësisë,
zemërkatran,
shpirt e dritëshuar...

Botë mizerje!

Luan kaq egër,
njeriu
vë në shënjestër
njeriun,
i gëzohet vuajtjes,
vdekjes së tjetrit
nga i njëjti lloj...

Botë e gënjeshtërt!

Shpike çdo gjë,
harrove të shpikësh
një botë të qetë
për pafajësinë.
Botë e mbetur si huti*
mjegullnajës
mbi oxhaqet e nxirë
tym e zjarrfikur.

Botë
lëmsh i bërë lëmsh,
nyje e pazgjidhur... 






• Nga libri, " KOKA E PAKËT E DRITËS " , ~ Xhane Imeraj , 2019